เมื่อฉันบุกม็อบ!

       ตะวันลับฟ้าไปนานแล้ว ความมืดคลี่ปีกโอบล้อมทุกสรรพสิ่ง ฉันสะพายกระเป๋าลุกออกจากโต๊ะทำงานแล้วเดินฝ่าฝูงชนบนถนนสายโลกีย์ (ถนนเส้นหนึ่งในย่านนานาที่คลาคล่ำไปด้วยผับและบาร์และสาวแท้สาวเทียมในชุดสุดเซ็กซี่ทียืนโปรยยิ้มหวานอยู่ตามบาทวิถี) มุ่งหน้าสู่แยกปทุมวัน-ราชประสงค์ หนึ่งในเจ็ดจุดที่เป็นพื้นที่ชุมนุมของม็อบกปปส. ฉันไม่มีนกหวีด ไม่มีสายรัดข้อมือสีธงชาติ ไม่สวมเสื้อลายธงไตรรงค์และไม่มีสัญลักษณ์ใดๆ เหมือนผู้ชุมนุมคนอื่นๆ ฉันเดินดุ่มๆ ผ่านสีแยกเพลินจิต ผ่านหลักหมุดเขตที่ดินของพระยาภักดีนรเศรษฐ์หรือนายเลิศ เศรษฐบุตร ตรงข้ามอาคาร Wave Place แล้วในที่สุดฉันก็มาถึงหน้าเซ็นทรัลชิดลม ฝั่งธนาคารกรุงศรี เห็นหนุ่มสาวออฟฟิตมากมายยืนเป็นกลุ่มๆ กระจายรอบเวทีที่มีการแสดงดนตรีสด บทเพลงเพราะๆ จังหวะมันส์ๆ ทำให้ใครต่อใครอดจะร้องตามและโยกย้ายไปมาเสียมิได้ ทุกคนดูมีความสุข สดใสร่าเริง มากกว่าบรรยากาศที่ตึงเครียดจากการปราศรัยของแกนนำที่ฉันเคยเห็นในเคเบิ้ลทีวีช่องหนึ่งที่มีโลโก้เฉดสีฟ้าเข้มและฟ้าอ่อน ฉันเดินเบียดเสียดหนุ่มสาวออฟฟิตที่มีสายนกหวีดลายธงชาติคล้องคอกันทุกคน จนฉันรู้สึกผิดแผกแปลกแยกจากคนกลุ่มนั้น ในบริบทการเมืองแล้ว ฉันไม่ใช่พวกซ้ายสุดโต่ง หรือขวาสุดขอบ ฉันเคารพทุกความคิดเห็นและการแสดงออกของทุกคนทุกฝ่าย ในระบอบประชาธิปไตย เราทุกคนล้วนมีสิทธิ์เสียงเท่ากัน ไม่ว่าจะฝ่ายใด ข้างไหน ก็ล้วนมีเลือดไทยด้วยกันทั้งนั้น

   ฉันเดินผ่านเวทีอินดี้ที่มีนักร้องมากมายผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนขึ้นเวที มีสาวๆ หน้าตาดีเดินผ่านมาให้เห็นอยู่มากมาย และบนถนนเส้นนั้นก็กลายเป็นตลาดนัดไปโดยสิ้นเชิง แสงไฟสลัวใต้รางรถไฟฟ้าทำให้บรรยากาศการเดินไปสู่เวทีแยกปทุมวัน-ราชประสงค์ วาบหวิวเบาบาง คล้ายเดินอยู่ในความฝัน บนถนนที่เลือนรางปกคลุมด้วยม่านหมอก เมื่อมาถึงเวทีดังกล่าว ฉันรีบเดินขึ้นไปบนสกายวอล์ค เห็นผู้ชุมนุมนั่งเต็มถนนหน้าห้างเซ็นทรัลเวิลด์ บนจอโปรเจคเตอร์ขนาดใหญ่ ปรากฏแกนนำท่านหนึ่งกำลังกล่าวปราศรัยอยู่ เสียงกู่ตะโกนพร้อมเสียงนกหวีดดังกังวานไปทั่วบริเวณ ฉันหยุดยืนถ่ายรูป เก็บภาพประวัติศาสตร์นั้นไว้ ก่อนเดินต่อไปยังสยามและอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิสองจุดชุมนุมสุดท้ายของค่ำคืนนี้

     ระหว่างที่เดินไปสยาม ฉันเห็นคนเข้าคิวยาวเหยียดและด้านหน้าแถวนั้นก็ปรากฏชายหนุ่มสามคนกำลังชูป้ายตะโกนลั่นเรียกความสนใจให้กับผู้คนที่เดินผ่านไปมาได้อย่างดี

“เชิญครับ พี่น้อง เชิญเข้ามารับแจกอาหารฟรีจากเราได้เลยครับ ข้าวร้อนๆ กับไข่เจียวฝีมือเชฟจากฝรั่งเศสเลยนะครับ วันนี้อุตส่าห์บินตรงจากฝรั่งเศสเพื่อมาช่วยทอดไข่เจียวกู้ชาติให้กับพี่น้องได้ทานกันเลยทีเดียว...”

เสียงเชิญชวนของโฆษกจำเป็นทั้งสามเรียกรอยยิ้มให้กับผู้คนที่เดินผ่านไปมาได้อย่างดี

ฉันรีบเดินเข้าแถวและหยิบโทรศัพท์ขึ้นบันทึกภาพประทับใจนั้นทันใด

“ผมสัญญากับพี่น้องเลยว่า ถ้าพรุ่งนี้ E ปูลาออก ผมจะยอมเดินเท้าเปล่าจากกรุงเทพไปนครฯ บนถนนคอ-นก-รีต ให้สาใจเลยเชียว” ใครคนหนึ่งในกลุ่มสามเกลอเอ่ยขึ้นดังลั่น เรียกเสียงโห่ร้องเกรียวกราวจากผู้คนที่เดินผ่านไปมา ต่อจากนั้นเจ้าหนุ่มคนเดิมตะโกนขึ้นว่า

“ยิ่งลักษณ์” (เสียงลากยาว) 

“ออกไป!” มีเสียงของสองหนุ่มในกลุ่มตอบรับพร้อมกับเสียงของผู้ชุมนุมที่อยู่บริเวณนั้น

“ทักษิณ”

“ติดคุก”

“ธาริต”

“ไอ้เหี้ย!”

ฉันสำลักข้าวในปากออกมาเต็มคำขณะกำลังเคี้ยวเต็มปากอย่างเอร็ดอร่อย...

     สยามสแควร์ในค่ำคืนนี้ดูผิดแผกแตกต่างจากทุกๆ ครั้งที่ฉันเคยสัมผัส ห้างร้านต่างปิดเงียบแต่บนถนนกับคึกคักไปด้วยร้านขายเสื้อผ้าและสินค้ายอดนิยมของการชุมนุมในครั้งนี้ตลอดเส้นทางที่เดินผ่านไปจนถึงถนนหน้าหอศิลปวัฒนธรรมแห่งกรุงเทพฯ ที่เป็นจุดตั้งเวทีปราศรัยอีกจุดหนึ่ง จากนั้นฉันก็เดินผ่านสะพานหัวช้าง เห็นบังเกอร์ของการ์ดอาสาตรงทางเข้าออก ซึ่งเมื่อวันก่อนมีการปะทะกัน ณ จุดนี้ มีผู้ชุมนุมบาดเจ็บไป 2 ราย ฉันเดินผ่านรถเก๋งคันหนึ่งที่จอดอยู่ริมถนนเห็นผู้ชุมนุมท่านหนึ่งที่เดินผ่านมาชี้ให้ดูรอยกระสุนบนรถคันดังกล่าว บรรยากาศตอนนั้นเงียบสงบ ไม่มีรถราสัญจรไปมาแต่อย่างใด ฉันเริ่มหวั่นใจขึ้นมาทันที คิดไปต่างๆ นานา กลัวจะมีการซุ่มโจมตีอีก ผู้คนต่างรีบสาวเท้าเดินไปตามแนวป้องกัน การ์ดอาสาตรวจค้นกระเป๋าของทุกคนที่เดินเข้ามายังเวทีปราศรัย ฉันรีบเรียกมอเตอร์ไซด์คันหนึ่งให้ไปส่งที่อนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ....ช่างเป็นเวลาที่บีบหัวใจจริงๆ

     ณ อนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ เวทีปราศรัยสุดท้ายของค่ำคืนนี้ที่ฉันจะเดินสำรวจ เพราะคำว่า ‘ประวัติศาสตร์’ ทำให้ฉันเกิดอาการ ‘บ้า’ อยากเดินมาถ่ายรูปภาพบรรยากาศของการชุมนุมในครั้งนี้ ฉันไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนที่จะมีโอกาสได้มาเดินอยู่บนถนนสายหลักของกรุงเทพฯ ในบรรยากาศเช่นนี้อีก อย่างน้อยก็มีเรื่องเล่าให้ลูกหลานได้ฟังเมื่อชราไป

     ณ เวทีแห่งนี้ ฉันเห็นการ์ดนับร้อยชีวิตคุมเข้มอยู่ตามจุดต่างๆ ทั้งบนสกายวอล์ค ทางเข้า-ออกของเวทีปราศรัยและเดินปะปนกับผู้ชุมนุม การ์ดอาสาเหล่านี้จะมีป้ายคล้องคอกำกับไว้ หน้าตาเข้ม แววตาดุ คอยสอดส่องดูแลความปลอดภัยให้กับผู้ชุมนุมและควานหากลุ่มคนที่ไม่หวังดีที่อาจแฝงตัวเข้ามาร่วมชุมนุมด้วย

  รอบๆ พื้นที่ชุมนุมมีเต็นท์ผ้าใบขนาดใหญ่ตั้งกางไว้ให้ผู้ชุมนุมพักผ่อนตามอัธยาศัยและมีเต็นท์เล็กๆ ของผู้ชุมนุมคนอื่นๆ วางเรียงรายอยู่ทั่วบริเวณ ฉันยืนฟังแกนนำท่านหนึ่งปราศรัยจนจบแล้วเดินขึ้นรถไฟฟ้ากลับบ้านพร้อมกับความคิดที่ดังก้องอยู่ข้างใน...เป็นความคิดที่ขมวดปมจนฉันสับสนกับคำว่า ‘ประชาธิปไตย’

บันทึกโดย

แดนดิน

17 มกราคม 2557